Ασσαμέζικη γλώσσα
Η ασσαμεζική γλώσσα (επίσης γνωστή ως Ασαμίγια) είναι ανατολική ινδοάρια γλώσσα που ομιλείται κυρίως στην Ινδική πολιτεία Ασσάμ όπου είναι επίσημη γλώσσα. Είναι η ανατολικότερη ινδοευρωπαϊκή γλώσσα και ομιλείται από πάνω από 15 εκατομμύρια άτομα. Χρησιμεύει ως lingua franca στην περιοχή.
Τα Νεφαμέζικα είναι μια γλώσσα που χρησιμοποιείται στο Αρουνάτσαλ Πραντές και τα Ναγκαμέζικα είναι μια κρεολή γλώσσα που χρησιμοποιείται ευρέως στη Ναγκαλάντ. Οι δύο παραπάνω γλώσσες βασίζονται στα ασσαμέζικα. Η γλώσσα ομιλείται σε θύλακες στο Μπαγκλαντές. Οι μη γλωσσικές διάλεκτοι του Σιλέτ και της Βόρειας Βεγγάλης συγγενεύουν πιο πολύ με τα Ασαμεζικά, αν και οι ομιλητές ταυτίζονται περισσότερο με τον Βεγγαλικό πολιτισμό και λογοτεχνική γλώσσα. Στο παρελθόν, ήταν η αυλική γλώσσα του βασιλείου Αχόμ από τον 17ο αιώνα.
Μαζί με άλλες ανατολικές ινδοάριες γλώσσες, τα ασσαμέζικα εξελίχθηκαν τουλάχιστον πριν από τον 7ο αιώνα μ.Χ. από τα μέσα Ινδοάρια Μαγκάντι Πράκριτ, τα οποία αναπτύχθηκαν από διαλέκτους που μοιάζουν αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο πιο αρχαϊκές από τα Βεδικά Σανσκριτικά.
Οι αδελφές γλώσσες περιλαμβάνουν τις ακόλουθες: Κοτς Ρατζμπόνγκσι, Μιμενγσινγκίγια, Σιλέτι, Χατζόνγκ, Μπισνουπρίγια Μανιπούρι, Νοχάιλα, Τσιταγκονιανά, Ροχίνγκια, Τσάκμα, Βεγγαλικά, Μαϊθίλι και Ανγκίκα. Γράφεται στο Ασσαμικό αλφάβητο, ένα αμπουγκίντα, από αριστερά προς τα δεξιά, με μεγάλο αριθμό τυπογραφικών συμπλεγμάτων.
Το [[Ασσαμικό ρο με οξυβαρεία, ένα από τα διακριτά γράμματα του ασσαμέζικου αλφαβήτου Τα ασσαμέζικα προέρχονται από Παλιές Ινδοάριες διαλέκτους, αν και η ακριβής φύση της προέλευσης και η ανάπτυξη τους δεν είναι ακόμη σαφείς. Γενικά, πιστεύεται ότι τα Ασσαμέζικα (Ασσάμ) και τα Καμταπούρι (Κουτς Μπιχάρ, Ασσάμ) προέρχονται από τη διάλεκτο Καμάρουπι της Ανατολικής Μαγκάντι Πρακρίτ αν και μερικοί συγγραφείς προτείνουν στενή σύνδεση της ασσαμέζικης με τα Μαγκάντι Πρακρίτ. Η ινδοάρια γλώσσα στην Καμαρούπα είχε διαφοροποιηθεί από τον 7ο αιώνα, πριν από την Βεγγάλη και την Ορίσα. Αυτές οι αλλαγές συνέβησαν μάλλον επειδή μη ινδοάριοι ομιλητές υιοθετούσαν τη γλώσσα. Τα στοιχεία του πρόσφατα διαφοροποιημένη γλώσσα βρίσκεται στο Prakritisms του Kamarupa επιγραφές.
Οι πρώτες μορφές των Ασσαμέζικων στη βιβλιογραφία ανάγονται στον ένατο αιώνα (βουδιστικοί στίχοι Τσαργιαπάντα) και στα έργα των Ραμάι Παντίτ (Σούνγια Πουράν), Μπόρου Τσαντίντας (Κρίσνα Κίρταν), Σουκούρ Μαμούντ (Γκοπιτσάντραρ Γκαν), Ντουρλάβα Μουλίκ (Γκομπιντρατσάντραρ Γκιτ) και Μπαβάνι Ντας (Μαϊναματίρ Γκαν) του 12ού-14ού αιώνα. Σε αυτά τα έργα, τα Ασσαμέζικα χαρακτηριστικά συνυπάρχουν με χαρακτηριστικά από άλλες σύγχρονες ινδικές γλώσσες.
Μια πλήρως διακεκριμένη λογοτεχνική μορφή (ποίηση) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο δέκατο τέταρτο αιώνα στην αυλή του βασιλείου Καμάτα και στις αυλές ενός ανατολικού βασιλιά Κατσάρι όπου ο Μαντάβ Καντάλι μετέφρασε τον Ραμαγιάνα στα Ασσαμέζικα (Σαπτακάντα Ραμαγιάνα). Από τον δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο αιώνα άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα τραγούδια (Μποργκίτ), δράματα – (Ανκίγια Νάατ) και πεζά κείμενα (από τον Μπαταντέβα) αποτελείται. Η λογοτεχνική γλώσσα, με βάση τις δυτικές διαλέκτους μετακόμισε στην αυλή του βασιλείου Αχόμ το δέκατο έβδομο αιώνα,, όπου έγινε επίσημη γλώσσα του κράτους. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε από την ευρεία ανάπτυξη της τυποποιημένης πεζογραφίας εμποτισμένη με καθομιλουμένης μορφές στα Μπουράντζι.
Η λογοτεχνική γλώσσα, η οποία είχε εμποτιστεί με το ανατολικό ιδίωμα, έγινε η πρότυπη λογοτεχνική μορφή του δέκατου ένατου αιώνα, όταν οι Βρετανοί την ενέκριναν για κρατικούς σκοπούς. Καθώς το πολιτικό και εμπορικό κέντρο μετατοπίστηκε στο Γκαουχάτι μετά τα μέσα του εικοστού αιώνα, η λογοτεχνική μορφή απομακρύνθηκε από την ανατολική ποικιλία για να πάρει τη σημερινή της μορφή.
Τα Νεφαμέζικα είναι μια γλώσσα που χρησιμοποιείται στο Αρουνάτσαλ Πραντές και τα Ναγκαμέζικα είναι μια κρεολή γλώσσα που χρησιμοποιείται ευρέως στη Ναγκαλάντ. Οι δύο παραπάνω γλώσσες βασίζονται στα ασσαμέζικα. Η γλώσσα ομιλείται σε θύλακες στο Μπαγκλαντές. Οι μη γλωσσικές διάλεκτοι του Σιλέτ και της Βόρειας Βεγγάλης συγγενεύουν πιο πολύ με τα Ασαμεζικά, αν και οι ομιλητές ταυτίζονται περισσότερο με τον Βεγγαλικό πολιτισμό και λογοτεχνική γλώσσα. Στο παρελθόν, ήταν η αυλική γλώσσα του βασιλείου Αχόμ από τον 17ο αιώνα.
Μαζί με άλλες ανατολικές ινδοάριες γλώσσες, τα ασσαμέζικα εξελίχθηκαν τουλάχιστον πριν από τον 7ο αιώνα μ.Χ. από τα μέσα Ινδοάρια Μαγκάντι Πράκριτ, τα οποία αναπτύχθηκαν από διαλέκτους που μοιάζουν αλλά είναι κατά κάποιο τρόπο πιο αρχαϊκές από τα Βεδικά Σανσκριτικά.
Οι αδελφές γλώσσες περιλαμβάνουν τις ακόλουθες: Κοτς Ρατζμπόνγκσι, Μιμενγσινγκίγια, Σιλέτι, Χατζόνγκ, Μπισνουπρίγια Μανιπούρι, Νοχάιλα, Τσιταγκονιανά, Ροχίνγκια, Τσάκμα, Βεγγαλικά, Μαϊθίλι και Ανγκίκα. Γράφεται στο Ασσαμικό αλφάβητο, ένα αμπουγκίντα, από αριστερά προς τα δεξιά, με μεγάλο αριθμό τυπογραφικών συμπλεγμάτων.
Το [[Ασσαμικό ρο με οξυβαρεία, ένα από τα διακριτά γράμματα του ασσαμέζικου αλφαβήτου Τα ασσαμέζικα προέρχονται από Παλιές Ινδοάριες διαλέκτους, αν και η ακριβής φύση της προέλευσης και η ανάπτυξη τους δεν είναι ακόμη σαφείς. Γενικά, πιστεύεται ότι τα Ασσαμέζικα (Ασσάμ) και τα Καμταπούρι (Κουτς Μπιχάρ, Ασσάμ) προέρχονται από τη διάλεκτο Καμάρουπι της Ανατολικής Μαγκάντι Πρακρίτ αν και μερικοί συγγραφείς προτείνουν στενή σύνδεση της ασσαμέζικης με τα Μαγκάντι Πρακρίτ. Η ινδοάρια γλώσσα στην Καμαρούπα είχε διαφοροποιηθεί από τον 7ο αιώνα, πριν από την Βεγγάλη και την Ορίσα. Αυτές οι αλλαγές συνέβησαν μάλλον επειδή μη ινδοάριοι ομιλητές υιοθετούσαν τη γλώσσα. Τα στοιχεία του πρόσφατα διαφοροποιημένη γλώσσα βρίσκεται στο Prakritisms του Kamarupa επιγραφές.
Οι πρώτες μορφές των Ασσαμέζικων στη βιβλιογραφία ανάγονται στον ένατο αιώνα (βουδιστικοί στίχοι Τσαργιαπάντα) και στα έργα των Ραμάι Παντίτ (Σούνγια Πουράν), Μπόρου Τσαντίντας (Κρίσνα Κίρταν), Σουκούρ Μαμούντ (Γκοπιτσάντραρ Γκαν), Ντουρλάβα Μουλίκ (Γκομπιντρατσάντραρ Γκιτ) και Μπαβάνι Ντας (Μαϊναματίρ Γκαν) του 12ού-14ού αιώνα. Σε αυτά τα έργα, τα Ασσαμέζικα χαρακτηριστικά συνυπάρχουν με χαρακτηριστικά από άλλες σύγχρονες ινδικές γλώσσες.
Μια πλήρως διακεκριμένη λογοτεχνική μορφή (ποίηση) εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο δέκατο τέταρτο αιώνα στην αυλή του βασιλείου Καμάτα και στις αυλές ενός ανατολικού βασιλιά Κατσάρι όπου ο Μαντάβ Καντάλι μετέφρασε τον Ραμαγιάνα στα Ασσαμέζικα (Σαπτακάντα Ραμαγιάνα). Από τον δέκατο πέμπτο και δέκατο έκτο αιώνα άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα τραγούδια (Μποργκίτ), δράματα – (Ανκίγια Νάατ) και πεζά κείμενα (από τον Μπαταντέβα) αποτελείται. Η λογοτεχνική γλώσσα, με βάση τις δυτικές διαλέκτους μετακόμισε στην αυλή του βασιλείου Αχόμ το δέκατο έβδομο αιώνα,, όπου έγινε επίσημη γλώσσα του κράτους. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίστηκε από την ευρεία ανάπτυξη της τυποποιημένης πεζογραφίας εμποτισμένη με καθομιλουμένης μορφές στα Μπουράντζι.
Η λογοτεχνική γλώσσα, η οποία είχε εμποτιστεί με το ανατολικό ιδίωμα, έγινε η πρότυπη λογοτεχνική μορφή του δέκατου ένατου αιώνα, όταν οι Βρετανοί την ενέκριναν για κρατικούς σκοπούς. Καθώς το πολιτικό και εμπορικό κέντρο μετατοπίστηκε στο Γκαουχάτι μετά τα μέσα του εικοστού αιώνα, η λογοτεχνική μορφή απομακρύνθηκε από την ανατολική ποικιλία για να πάρει τη σημερινή της μορφή.
Χώρα
-
Ινδία
Η Ινδία, ή επίσημα Δημοκρατία της Ινδίας (Bhārat Ganarājya) είναι χώρα στη Νότια Ασία. Είναι η δεύτερη μεγαλύτερη χώρα παγκοσμίως σε πληθυσμό μετά την Κίνα, με 1.372.989.959 κατοίκους, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2022, και η έβδομη μεγαλύτερη σε έκταση με 3.287.263 τ.χλμ.. Εκτείνεται ανάμεσα στα Ιμαλάια όρη και τον Ινδικό ωκεανό από τον οποίο ορίζεται στα νότια, νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά. Συνορεύει ανατολικά με το Μπανγκλαντές και τη Μιανμάρ, βόρεια με την Κίνα και τα κρατίδια Μπουτάν, Νεπάλ, βορειοδυτικά με το Πακιστάν, ενώ δυτικά βρέχεται από την Αραβική θάλασσα και νότια-νοτιοανατολικά από τον Ινδικό ωκεανό και τον κόλπο της Βεγγάλης.
Η Ινδία, κατά τη διάρκεια της ιστορίας υπήρξε κοιτίδα και σταυροδρόμι πολλών σημαντικών πολιτισμών και θρησκειών. Κατά τη διάρκεια του 18ου αιώνα σταδιακά υποτάχθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώ το 1947 απέκτησε την ανεξαρτησία της μετά από γενικευμένο αγώνα αυτοδιάθεσης που χαρακτηρίστηκε από μη βίαιες αντιδράσεις. Σήμερα η Ινδία είναι από τις πιο γοργά αναπτυσσόμενες οικονομίες, παρόλο που η φτώχεια παραμένει έντονο κοινωνικό φαινόμενο.