Χάρτης - Μαλακοπή Καππαδοκίας (Derinkuyu İlçesi)

Η Μαλακοπή Καππαδοκίας («βαθύ πηγάδι», σημερινό όνομα Ντερίνκογιου) είναι πόλη και επαρχία της επαρχίας Νεβσεχίρ της περιοχής της Κεντρικής Ανατολίας της Τουρκίας. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, ο πληθυσμός της επαρχίας είναι 22.114 άτομα από τους οποίους οι 10.679 ζουν στην πόλη του Ντερίνκογιου. Η περιοχή καλύπτει έκταση 445 τ.χλμ., και το μέσο υψόμετρο είναι 1.300 μέτρα με το υψηλότερο σημείο να είναι το όρος Ερτάς στα 1.988 μέτρα.

Ευρισκόμενη στην Καππαδοκία, η Μαλακοπή είναι γνωστή για τη μεγάλη πολυεπίπεδη υπόγεια πόλη της Μαλακοπής, σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο. Η περιοχή της Καππαδοκίας, όπου βρίσκεται η Μαλακοπή, περιέχει πολλές ιστορικές υπόγειες πόλεις, σκαλισμένες σε ένα μοναδικό γεωλογικό σχηματισμό. Στην περιοχή ανάμεσα στη Καισάρεια και το Νεβσεχίρ έχουν βρεθεί πάνω από 200 υπόγειες πόλεις με τουλάχιστον δύο επίπεδα, με περίπου 40 από αυτές να έχουν τουλάχιστον τρία επίπεδα. Οι τρωγλοδυτικές πόλεις στη Μαλακοπή και το Καϊμακλί περιέχουν δύο από τα καλύτερα παραδείγματα υπόγειων κατοικιών.

Η αρχαιότερη γραπτή πηγή για υπόγειες κατασκευές είναι τα γραπτά του Ξενοφώντα. Στο Ανάβασις αναφέρει ότι οι άνθρωποι που ζουν στην Ανατολία είχαν ανασκάψει τα σπίτια τους υπόγεια, ζώντας σε καταλύματα αρκετά μεγάλα για να χωρέσουν την οικογένεια, τα κατοικίδια ζώα και τις προμήθειες αποθηκευμένων τροφίμων. Οι δύο πρώτοι όροφοι της υπόγειας πόλης της Μαλακοπής χρονολογούνται από αυτή την πρώιμη περίοδο.

Από τη Βυζαντινή εποχή (4ο αιώνα μ.Χ.) έως το 1923 η Μαλακοπή ήταν γνωστή από τους Καππαδόκες κατοίκους ως Μαλακοπέα. Η υπόγεια πόλη επεκτάθηκε σε μεγάλο βαθμό κατά τη μέση Βυζαντινή περίοδο για να χρησιμεύσει ως καταφύγιο από τις επιδρομές των Ουμαγιαδικών Αραβικών και Αβασιδικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια των Αραβοβυζαντινών πολέμων (780-1180). Η πόλη περιείχε καταστήματα τροφίμων, κουζίνες, πάγκους, εκκλησίες, πρέσες λαδιού και κρασιού, φρεάτια, πηγάδια, και ένα θρησκευτικό σχολείο. Η υπόγεια πόλη της Μαλακοπής έχει τουλάχιστον οκτώ επίπεδα και βάθος 85 μ. και θα μπορούσε να φιλοξενήσει χιλιάδες ανθρώπους. Η πόλη συνέχισε να χρησιμοποιείται ως προστασία από τις μογγολικές επιδρομές του Ταμερλάνου τον 14ο αιώνα. Μετά την κατάληψη της περιοχής από τους Οθωμανούς οι πόλεις χρησιμοποιήθηκαν ως καταφύγια. Ακόμη και τον 20ό αιώνα οι κάτοικοι της πόλης, οι Έλληνες της Καππαδοκίας, εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν τις υπόγειες αίθουσες για να ξεφύγουν από περιοδικά κύματα Οθωμανικών διώξεων. Τελικά όταν υποχρεώθηκαν να φύγουν το 1923 με την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας οι σήραγγες εγκαταλείφθηκαν.