Kaart (cartografie) - Guadeloupe

Guadeloupe is een Frans overzees departement in de Caraïbische Zee, ten noorden van Dominica en ten zuidoosten van Montserrat. Het bestaat uit een archipel van eilanden die tot de Kleine Antillen worden gerekend, aan de noordkant van de Bovenwindse Eilanden. Met Guadeloupe wordt vaak het hoofdeiland bedoeld dat eigenlijk uit twee door een smalle zeestraat gescheiden eilanden bestaat: Basse-Terre en Grande-Terre. Een kwart van Guadeloupe is beschermd natuurreservaat genaamd Nationaal Park Guadeloupe.

De belangrijkste luchthaven is Pointe-à-Pitre Le Raizet bij Pointe-à-Pitre op het eiland Grande-Terre.

Guadeloupe werd aanvankelijk bewoond door de Caraïben-indianen die het eiland Karukera noemden ('eiland van het mooie water'). Toen Columbus de eilanden in 1493 ontdekte, noemde hij ze Isla de Santa María de Guadalupe de Extremadura naar de Maagd van Guadalupe in het Spaanse Extremadura. De Spanjaarden hebben het eiland verschillende malen proberen te koloniseren maar werden verdreven door de Cariben.

In 1635 stichtten Léonard de l’Olive en Jean Duplessis d’Ossonville een kolonie op Basse-Terre. Vieux-Habitants werd als eerste nederzetting gesticht. In 1643 worden de eilanden Basse-Terre en Grande-Terre verkocht aan Charles Houël. De stad Basse-Terre werd gesticht als hoofdplaats van de kolonie. In 1644 werden plantages gesticht op het eiland, en werden slaven uit Afrika gehaald. Eerst waren er ook koffie, cocoa, en indigo-plantages, maar later werd suikerriet de basis van de economie.

In 1648 werden Marie-Galante en Terre-de-Haut gekoloniseerd. In 1653 werden de kolonisten op Marie-Galante door de Cariben vermoord als wraak voor een verkrachting door soldaten. De Cariben werd de oorlog verklaard, en in 1660 werd een vredesverdrag gesloten tussen de Cariben, Fransen en Britten, waarbij werd overeengekomen dat Guadeloupe gekoloniseerd kon worden. Aan de Cariben werd Dominica, en een onvruchtbaar gedeelte van Anse-Bertrand toegewezen.

In 1674 werd Guadeloupe een kroonkolonie. In 1682 werd Terre-de-Bas als laatste eiland gekoloniseerd. In 1759 werd Basse-Terre door het Verenigd Koninkrijk veroverd, maar in 1763 teruggegeven. Op 21 april 1794 werd het opnieuw door het Verenigd Koninkrijk veroverd, maar op 2 juni heroverd. In 1810 tijdens de Napoleontische oorlogen werd het opnieuw veroverd door de Britten. Op 3 maart 1813 werd het door de Britten aan Zweden gegeven. Het Zweedse bestuur was echter erg kort. Reeds bij de Eerste Vrede van Parijs in 1814 gaf Zweden Guadeloupe terug aan Frankrijk in ruil voor een financiële compensatie van 24 miljoen francs. In 1816 werd het definitief toegewezen aan Frankrijk.

In 1848 werd de slavernij afgeschaft. In 1936 werd Félix Éboué als eerste persoon van Afrikaanse oorsprong tot gouverneur benoemd. In 1946 werd het een overzees departement. Het department bevatte ook Saint-Barthélemy (eiland) en Sint-Maarten In 1976 werden 72.000 mensen in het zuiden van Basse-Terre geëvacueerd vanwege een uitbarsting van La Grande Soufrière. De uitbarsting was minder dramatisch dan verwacht. In 2003 scheidden Saint-Barthélemy en Sint-Maarten zich af van Guadeloupe en werden overzeese gemeenschappen.