Język japoński
Język japoński (日本語) – język używany przez ok. 130 mln mieszkańców Japonii oraz japońskich emigrantów na wszystkich kontynentach.
W Japonii nie ma prawa, które definiowałoby japoński jako język urzędowy Japonii.
Pochodzenie języka japońskiego jest nieznane i jest przedmiotem sporów wśród językoznawców. Wysuwane są hipotezy, jakoby należał on do języków uralo-ałtajskich – jak turecki i mongolski – lub jakoby był spokrewniony z polinezyjskimi. Zauważane są także pewne podobieństwa do koreańskiego jak:
* ogólna struktura,
* harmonia samogłosek,
* brak koniunkcji,
* szerokie zastosowanie języka grzecznościowego.
Jednak wymowa w języku japońskim znacznie różni się od koreańskiej, przez co języki te są wzajemnie niezrozumiałe.
Żadna z hipotez nie zdobyła rozstrzygającego uznania i japoński pozostaje najczęściej używanym językiem, którego pochodzenie nie zostało jednoznacznie ustalone na gruncie lingwistyki.
Adaptacja chińskich znaków od VI wieku była najważniejszym wydarzeniem w rozwoju języka. Do XII wieku sylabiczne systemy zapisu fonetycznego: hiragana i katakana, zostały ukształtowane z kanji, pozwalając Japończykom na pisanie w swoim ojczystym języku. Z biegiem stuleci napływały do japońskiego tysiące słów z języków obcych: portugalskiego, holenderskiego, angielskiego, chińskiego. Wpływ tych dwóch ostatnich języków jest zdecydowanie największy.
W Japonii nie ma prawa, które definiowałoby japoński jako język urzędowy Japonii.
Pochodzenie języka japońskiego jest nieznane i jest przedmiotem sporów wśród językoznawców. Wysuwane są hipotezy, jakoby należał on do języków uralo-ałtajskich – jak turecki i mongolski – lub jakoby był spokrewniony z polinezyjskimi. Zauważane są także pewne podobieństwa do koreańskiego jak:
* ogólna struktura,
* harmonia samogłosek,
* brak koniunkcji,
* szerokie zastosowanie języka grzecznościowego.
Jednak wymowa w języku japońskim znacznie różni się od koreańskiej, przez co języki te są wzajemnie niezrozumiałe.
Żadna z hipotez nie zdobyła rozstrzygającego uznania i japoński pozostaje najczęściej używanym językiem, którego pochodzenie nie zostało jednoznacznie ustalone na gruncie lingwistyki.
Adaptacja chińskich znaków od VI wieku była najważniejszym wydarzeniem w rozwoju języka. Do XII wieku sylabiczne systemy zapisu fonetycznego: hiragana i katakana, zostały ukształtowane z kanji, pozwalając Japończykom na pisanie w swoim ojczystym języku. Z biegiem stuleci napływały do japońskiego tysiące słów z języków obcych: portugalskiego, holenderskiego, angielskiego, chińskiego. Wpływ tych dwóch ostatnich języków jest zdecydowanie największy.
Kraj (państwo)
-
Palau
Palau, Republika Palau (ang. Republic of Palau, palau Belau, Beluu er a Belau, jap. パラオ, パラオ共和国, Parao, Parao Kyōwakoku) – wyspiarskie państwo samorządowe, stowarzyszone ze Stanami Zjednoczonymi, położone na Oceanie Spokojnym, w Oceanii oraz w Mikronezji, ok. 1160 km na południe od Guam, ok. 800 km na wschód od Filipin i 3200 km na południe od Tokio. Obejmuje zachodnią część archipelagu Karolinów oraz 4 pojedyncze wyspy koralowe (Sonsorol, Merir, Pulo Anna i Tobi) i atol Helen (łącznie ponad 250 wysp).
Wyspy odkryte zostały w 1543 przez Ruya Lópeza de Villalobosa. Od końca XVII wieku do 1899 jako część Karolinów stanowiły posiadłość hiszpańską, a następnie zostały sprzedane Niemcom, które rozpoczęły na wyspach wydobycie boksytów (rudy aluminium) i innych zasobów.
