Język koreański
Język koreański (kor., ) – język narodowy Koreańczyków, urzędowy w Korei Południowej i Północnej, a także w chińskiej prefekturze autonomicznej Yanbian. Łącznie na świecie językiem tym posługuje się 77,2 mln ludzi, wliczając skupiska użytkowników w Chinach, Stanach Zjednoczonych, Japonii, Rosji i Kazachstanie.
Oryginalny koreański system zapisu – hangul – jest alfabetem sylabicznym i fonetycznym. Coraz rzadziej spotyka się zapis znakami sinokoreańskimi hancha. Większość słów potocznie używanych w języku koreańskim jest pochodzenia rdzennie koreańskiego, jednakże ponad 50% ogólnego słownictwa ma źródła w koreańskim sposobie odczytania znaków chińskich. Koreański charakteryzuje się szykiem wyrazów SOV.
W dziejach języka koreańskiego wyróżniono cztery okresy: starokoreański (przed X w.), średniokoreański (X–XVI w.), nowożytny (XVII–XIX w.) i współczesny.
Oryginalny koreański system zapisu – hangul – jest alfabetem sylabicznym i fonetycznym. Coraz rzadziej spotyka się zapis znakami sinokoreańskimi hancha. Większość słów potocznie używanych w języku koreańskim jest pochodzenia rdzennie koreańskiego, jednakże ponad 50% ogólnego słownictwa ma źródła w koreańskim sposobie odczytania znaków chińskich. Koreański charakteryzuje się szykiem wyrazów SOV.
W dziejach języka koreańskiego wyróżniono cztery okresy: starokoreański (przed X w.), średniokoreański (X–XVI w.), nowożytny (XVII–XIX w.) i współczesny.
Kraj (państwo)
-
Korea Południowa
-
Korea Północna
Oficjalnie, według konstytucji, Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna jest republiką socjalistyczną. W rzeczywistości jest jednak dyktaturą totalitarną opartą na rządach przywódców z dynastii Kimów. Graniczy z Chińską Republiką Ludową, Federacją Rosyjską oraz Koreą Południową